Τα Δωδεκάνησα είναι στην πραγματικότητα 14 στον αριθμό: Αστυπάλαια, Χάλκη, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Κάσος, Καστελόριζο, Κως, Λέρος, Λειψοί, Νίσυρος, Πάτμος, Ρόδος, Σύμη και Τήλος. Υπάρχουν επίσης δεκάδες μικρότερα νησιά αλλά τα περισσότερα είναι απλές βραχονησίδες στη θάλασσα που είναι είτε αραιοκατοικημένα είτε ακατοίκητα.
Όπως όλα τα ελληνικά νησιά, καθένα από τα Δωδεκάνησα είναι μοναδικό, με έθιμα και φαγητά ξεχωριστά αν και όλα μοιράζονται κοινή ιστορία και ως κάποιο βαθμό και μορφολογία. Όλα αυτά έχουν διαμορφώσει την κουζίνα της Δωδεκανήσου ανά τους αιώνες και της έχουν χαρίσει μια ομοιογένεια.
Η εγγύτητα στην Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική δάνεισε αρώματα καθώς και συγκεκριμένα πιάτα στα νησιά αυτά που δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Η θάλασσα, η οποία παρείχε τα προς το ζην σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μέχρι την έλευση του τουρισμού, παρείχε επίσης - και εξακολουθεί να παρέχει - πάρα πολλούς τοπικούς θησαυρούς. Μια ιστορία γεμάτη από κατακτήσεις και εισβολείς, από τους Οθωμανούς Τούρκους, τους Ενετούς και τους Φράγκους μέχρι και τους Ιταλούς, τον 20ό αιώνα, έχει διαμορφώσει το περίγραμμα του Δωδεκανησιακού τραπεζιού.
Από τα αρχαία χρόνια υπάρχει σημαντική επικοινωνία των Δωδεκανησίων με τις ακτές της Μικράς Ασίας αλλά και της Αιγύπτου. Οι αρχαίοι Ροδίτες είχαν συχνά εμπορικές συναλλαγές με την αρχαία Ναύκρατη, μια χιλιετηρίδα προ Χριστού. Στην αρχαιότητα, στο νησί αναπτύχθηκε το εμπόριο κρασιού και δημητριακών, τα κέρδη από το οποίο του έδωσαν τη δυνατότητα να χτίσει τεράστιο ναυτικό στόλο καθώς και τον μυθικό Κολοσσό. Το εμπόριο μπαχαρικών του Βυζαντίου και μετέπειτα των Ιπποτών του Αγ. Ιωάννη, οι οποίοι έφερναν περιζήτητα μπαχαρικά στη Δυτική Ευρώπη, άφησε προφανή σημάδια στις γεύσεις της Ρόδου αλλά και άλλων νησιών του δωδεκανησιακού συμπλέγματος. Μετά από αιώνες, οι Ιταλοί οι οποίοι κατείχαν τα Δωδεκάνησα από το 1912 μέχρι το 1948, άφησαν επίσης την δική τους κληρονομιά. Πιάτα τα οποία μοιάζουν ιταλικά, όπως το ριζότο με μελάνι σουπιάς για παράδειγμα, αποτελούσαν μέρος της τοπικής κουζίνας για δεκαετίες. Πιο πρόσφατα, οι πολλοί δωδεκανήσιοι μετανάστες στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια άσκησαν και αυτοί σημαντική επίδραση στην στην τοπική κουζίνα από τους πολλούς.
Όμως η γεωγραφία της περιοχής καθώς βέβαια και οι ανάγκες διαμόρφωσαν γενικότερα την κουζίνα. Σε ορισμένα νησιά, όπως στην Κάλυμνο, τη Σύμη και τη Χάλκη, η θάλασσα αποτελούσε σχεδόν τη μοναδική πηγή τροφής, με αποτέλεσμα η τοπική κουζίνα να στηρίζεται στα ψάρια και στα θαλασσινά.
Διάφορα μοτίβα καθορίζουν τη Δωδεκανησιακή κουζίνα. Εδώ για παράδειγμα, το πάντρεμα οσπρίων και ζυμαρικών είναι πολύ δημοφιλές, όπως δείχνει η πληθώρα πιάτων με φακές ή ρεβίθια με ζυμαρικά στη Ρόδο, τη Νίσυρο, τη Σύμη, την Αστυπάλαια και άλλα νησιά. Στην Κάσο και στην Κάρπαθο υπάρχουν ορισμένα τοπικά πιάτα ζυμαρικών που έχουν μετατραπεί σε μαγειρικά πρότυπα, όπως για παράδειγμα οι μακαρούνες. Το πλιγούρι αποτελεί επίσης βασική τροφή στα Νότια Δωδεκάνησα, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα. Χρησιμοποιείται στη γέμιση, σε πιλάφια και σούπες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου