Αλεφασκιά: Το αγαπημένο βότανο των Ροδιτών, το οποίο χρησιμοποιούν ευρύτατα για να αρτύσουν κρεατικά ή αρτοσκευάσματα.
Αμάραγγοι: Έτσι ονομάζονται οι μαργαρίτες του Μαγιού που τα βλαστάρια τους τρώγονται βραστά με ξίδι, με συνοδεία σκορδαλιάς. Το ίδιο λιτό φαγητό συναντάμε και στην Κάσο, όπου οι μαργαρίτες ονομάζονται αμάρντζοι.
Γλιστρίδα γιαχνί: Μαγειρεύεται μαζί με βλίτα σ’ ένα πολύ νόστιμο σκορδάτο και απλό γιαχνί κατσαρόλας.
Καράβολοι: Έτσι ονομάζονται τα σαλιγκάρια στη Ρόδο, τα οποία φτιάχνονται συνήθως κοκκινιστά με άφθονα κρεμμύδια και κύμινο ή με πλιγούρι, όπως και στην Κρήτη.
Λόπια: Στη Ρόδο είναι πολύ συνηθισμένο, κυρίως στα ορεινά χωριό, το «πάντρεμα» του κατσικίσιου κρέατος με τα λόπια, δηλαδή τα ξερά φασόλια, ή τα ρεβίθια. Σιγοψήνονται όλα μαζί για πολλές ώρες μέσα σε χωριάτικο ξυλόφουρνο και γίνονται πολύ νόστιμα.
Μαντινάδες: Είδος μικρού ξεροτήγανου, το οποίο αφού τηγανιστεί το ρίχνουν σε διαλυμένο μέλι με ανθόνερο και πασπαλίζεται με ψιλοτριμμένα αμύγδαλα.
Μελεκούνι Το μελεκούνι μοιάζει με παστέλι, όμως δεν είναι ακριβώς το ίδιο σε γεύση και υφή. Το πατροπαράδοτο γλυκό των Ροδιτών για όλα τα χαρμόσυνα γεγονότα, αρραβώνες, γάμους, γεννητούρια, βαφτίσια, ονομαστικές γιορτές, έχει μαλακή μελένια υφή και άρωμα από φλούδα πορτοκαλιού, κανέλα και μοσχοκάρυδο.
Παλαιότερα, αντί για προσκλητήριο γάμου έστελναν ένα μικρό ρομβοειδές κομμάτι από μελεκούνι. Το προσφέρουν επίσης στο στρώσιμο του νυφικού κρεβατιού και την ημέρα του γάμου
Το κερνούν έξω από την εκκλησία. Μ’ένα κουτάλι κόβουν κομμάτια και τα προσφέρουν στους καλεσμένους. Η κύρια σύνθεση του είναι το καβουρντισμένο σουσάμι, το μέλι (συνδυασμός συνήθως ανθόμελου, πευκόμελου και θυμαρίσιου), τα αμύγδαλα, ελάχιστη κανέλα, γαρίφαλο τριμμένο και μοσχοκάρυδο. Ανάλογα με την εποχή, το μείγμα αρωματίζεται με φλούδες πορτοκαλιού, μανταρινιού ή περγαμόντου.
Σήμερα
μπορείτε να το αγοράσετε από τα καταστήματα που πωλούν παραδοσιακό ροδιακό προϊόντα.
Μελάθι: Το μαυροσούσαμο το οποίο προστίθεται πολύ συχνά σε αρτοσκευάσματα του νησιού, όπως το λιόψωμο και τα εφτάζυμα.
Μοσχοπούγκια: Πολύ κοινό γλύκισμα σε όλα ία Δωδεκάνησα. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα εορταστικό γλυκό, γεμιστό με μείγμα από ξηρούς καρπούς, παξιμάδι και μπαχαρικά.
Ντολμάδες και γλυκό με κυκλάμινα Τα κυκλάμινα στη Ρόδο τα ονομάζουν και «καμηλάκια», το παράξενο όμως δεν είναι τόσο η ονομασία τους όσο η χρήση τους στην τοπική κουζίνα του νησιού, η οποία ίσως και να είναι μοναδική. Τα τρυφερά φύλλα από τα κυκλάμινα αφού ζεματιστούν, όπως ακριβώς και τα αμπελόφυλλα, γεμίζονται με ρύζι και αφού μαγειρευτούν στην κατσαρόλα περιχύνονται με αβγολέμονο. Οι βολβοί των κυκλάμινων καθαρίζονται από την εξωτερική φλούδα και ξύνονται όπως το κυδώνι. Ξεπικρίζονται με επαναλαμβανόμενα βρασίματα. Τελικά σιγοβράζουν με άφθονη ζάχαρη και τριμμένο μοσχοκάρυδο.
Οφιός: Τα λαμπριάτικα ψωμιά που είχαν σχήμα φιδιού-δράκου και τα πρόσφεραν συνήθως στα παιδιά.
Πελιές από καΐσι: Καΐσι στη Ρόδο, όπως και στη γειτονική Τουρκία, ονομάζεται το βερίκοκο. Από τη φλούδα του ή από ολόκληρο το φρούτο φτιάχνουν ένα φίνο κίτρινο-πορτοκαλί «πελτέ», που σερβίρουν ως γλυκό του κουταλιού, όπως και το κυδώνι.
Περικαφτές: Φέτες ψωμιού ψημένες σε «φωτιά», κάρβουνο ή γκριλ. Τις βουτάνε στο ελαιόλαδο ή τις συνδυάζουν με τριμμένη φέτα, ή ακόμη και με ζάχαρη, όταν πρόκειται να συνοδεύσουν ένα ζεστό ρόφημα φασκόμηλου.
Πιταρούδια (ρεβιθοκεφτέδες): Ο πουρές από τα βρασμένα ρεβίθια αναμειγνύεται με άφθονο ψιλοκομμένο δυόσμο, κρεμμύδια και μια ντομάτα για να μετατραπεί τελικά σ’ένα είδος «ψευτοκεφτέ», που τηγανίζεται σε καυτό λάδι.
Ταχινόπιτα: Το ταχίνι στην κουζίνα της Ρόδου χρησιμοποιείται σε διάφορες παρασκευές ακόμα και ως σάλτσα σε ψάρι ή σε διάφορα γλυκίσματα και ψωμιά. Οι ταχινόπιτες είναι μικρές πίτες οι οποίες, αφού ψηθούν, αλείφονται μ’ένα μείγμα από ταχίνι, ζάχαρη, κανέλα και γαρίφαλο και τυλίγονται σε ρολό.
